هرکسی کربلا می‌ره، از حرمِ رضا (علیه‌السلام) می‌ره...

در مُشتِ خاک ریشه‌ی شمشاد می‌دود / هم‌چون نسیم در قفس آزاد می‌دود
جسم‌ِ مرا نگاه مکن، بی‌تو روحِ من  /   آتش گرفته ایست که در باد می دود
ما را به سرزمین دگرگونِ خود ببر   /    آن‌جا که صید در پیِ صیاد می‌دود
آن‌جا که با عبورِ تو از روی قبرها     /     خونِ دوباره در رگِ اجساد می‌دود
آن‌جا که کوچه کوچه خراسان شبیهِ رود  /  پای پیاده سمت سناباد می‌دود
می‌ایستم کمی به تماشای کودکیم    /    دارد میان صحنِ گُهرشاد می‌دود
گویا شفا گرفته کسی باز در حرم     /     عالم به سوی پنجره فولاد می‌دود
من آمدم تو نیز می‌آیی به این امید /  عمرم به سوی لحظه‌ی میعاد می‌دود
- سیّد حمیدرضا بُرقعی -

تا شهادت بدهد عشق ولی الله است...؛ ویژه‌ی عید غدیر

سوخت در آتش و بر آتشِ خود دامن زد
آن که فهمید و خودش را به نفهمیدن زد
***
+ از کسانی که لطف داشتند و برای مناسبت‌های گذشته پیشنهاد شعر یا تایپوگرافی داده بودند تشکر می‌کنم و عذرخواهم که فرصت نشد پیش از این طرحی بزنم. ان شاء الله در آینده.

بحر آرام دگرباره خروشان شده‌ است...

 

باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است

مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است

بحر طویل عصر یک جمعه‌ی دل‌گیر؛ شعر از سیّد حمیدرضا بُرقِعی + نشان ِ کتاب

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه؛ شعر از حمیدرضا بُرقِعی

زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد